Μια πλήρης και ωμή παραδοχή μιας (προαποφασισμένης;) ήττας

Μια φράση μόνο αρκεί.

«Θα γυρίσουμε με το κεφάλι ψηλά και θα δούμε τους απολυμένους συναδέλφους μας στα μάτια»

Αυτό δήλωσε ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ , Ν. Παπαχρήστος, στην ερώτηση τι θα κάνουν αν επιστρατευθούν οι καθηγητές.

Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ διαβεβαιώνει ότι «θα γυρίσουμε«. Θα γυρίσουν πού και από πού; Σε σχολεία ακόμα περισσότερο υποβαθμισμένα, με παιδιά ακόμα πιο βέβαια καταδικασμένα στην ανασφάλεια, την ανεργία και τον κοινωνικό ζόφο; Από πού; Από μια απεργία που δεν έγινε εξαιτίας μιας προαποφασισμένης επίταξης, η οποία και a priori γίνεται αποδεκτή, σχεδόν φυσική από τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ;

Θα γυρίσουν μάλιστα «με το κεφάλι ψηλά«. Γιατί άραγε; Επειδή ένα Δ.Σ. του οποίου ηγείται αποφάσισε, μετά από μαραθώνιες διαβουλεύσεις, να προτείνει στις Γενικές Συνελεύσεις απεργία;  Τέτοια υπερηφάνια για το αυτονόητο; Αναρωτιέμαι πού θα ήταν το κεφάλι αν πραγματοποιούσαν και στήριζαν με νύχια, με δόντια και με αίμα την απεργία.

Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ «θα δει τους απολυμένους συναδέλφους του στα μάτια«. Μάλιστα. Αυτό κι αν είναι. Όχι μόνο θα υπάρξουν απολυμένοι συνάδελφοι αλλά θα τους κοιτάξει κιόλας, και μάλιστα στα μάτια. Γιατί, εμείς, οι συνδικαλιστές, οι μη απολυμένοι, που θα έχουμε δουλειά, θα έχουμε επιτελέσει το καθήκον μας να τους υπερασπιστούμε. Τώρα βέβαια, επειδή έτυχε να απολυθούν, τι να κάνουμε, το αποδεχόμαστε κι αυτό, αισθανόμαστε μια κάποια λύπη βέβαια,

α λ λ ά τους «κοιτάμε στα μάτια» . Που θα πει έχουμε το θράσος να αισθανόμαστε καθαροί να συνεχίσουμε να υπηρετούμε τον κλάδο και τα συμφέροντά του.

Αμ δε, κ. Παπαχρήστο και όμοιοί του.

Αυτή η φράση σας εκφράζει την πιο πλήρη και ωμή παραδοχή της ήττας, αν μη τι άλλο, γιατί θα μπορούσε και να εκφράζει την πιο στυγνή παραδοχή μιας προαποφασιμένης ήττας.

 

 

Προσπαθούν. Θέλει προσπάθεια η παραίτηση.

Ο Γιώργος και η Άννα προσπαθούν. Που θα πει δουλεύουν. Μέρα-νύχτα. Ή μάλλον αυτός μέρα, αυτή νύχτα. Δεν ξέρουμε τι σχέση έχουν μεταξύ τους. Μπορεί να είναι παντρεμένοι. Αυτό που ξέρουμε είναι πως δεν είναι σύντροφοι. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Δεν τρώνε καν μαζί. Είναι δυο άνθρωποι που ζουν (;) στο ίδιο σπίτι ο καθένας μόνος του. Παράλληλες ζωές. Οι ματιές τους συναντιούνται σπάνια. Στερούνται την ανθρώπινη επαφή. Την κουβέντα που κάνουν οι άνθρωποι όταν κόβουν μια φέτα ψωμί ή όταν ψήνουν τον καφέ τους.  Τη σαρκική απόλαυση. Τον κοινό βραδινό ύπνο. Αγκαλιάζουν έναν σκύλο κουλουριασμένοι ο καθένας στην πλευρά του, ο καθένας την ώρα που οι «προσπάθειές» τους τους έχουν καταδικάσει. Τι όνειρα να συντροφεύουν τον ύπνο τους;

Προσπαθούν. Για κάτι καλύτερο. Κάτι καλύτερο από τι; Οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι καλύτερο από αυτό που έχουν, αλλά και πάλι, ξέχασαν ποιο είναι το καλό, πώς θα μπορέσουν να ‘βρουν το καλύτερο; Ξέχασαν από πού ξεκίνησαν και για πού είχαν βάλει πλώρη. Κινούνται στον αέναο ρυθμό της μοναξιάς και της αποξένωσης. Της παραίτησης και της λήθης.

Προσπαθούν. Θέλει προσπάθεια η λήθη.

Αυτόματα ρομπότ. Αγόγγυστα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Αυτή νοσοκόμα ή κάτι τέτοιο. Αυτός γυμναστής. Ναι, ξέρω, θα μπορούσε να είναι ο καθένας από μας τους αθώους, τους τίμιους βιοπαλαιστές. Δεν είναι δα και τίποτα μεγαλοστελέχη. Τι ωραία που ταυτίζεσαι μαζί τους! Κοίτα τι καλά που αποδέχονται την πραγματικότητα, αυτοί, οι ήρωες της καθημερινότητας! Δεν γκρινιάζουν, δεν μεμψιμοιρούν. Απλώς σφίγγουν τα δόντια τις λίγες δύσκολες στιγμές. Αυτοί είναι οι κύριοι των υπάρξεών τους. Είναι ό,τι κάνουν. Ό,τι υποχωρήσεις έχουν κάνει κι οτιδήποτε από το οποίο σκοπεύουν να παραιτηθούν μέχρι το τέλος.

Προσπαθούν. Θέλει προσπάθεια η παραίτηση.

Θέλει προσπάθεια ακόμα κι αυτό το μηχανικό-αμήχανο φιλί στην πόρτα. Το χαμόγελο που μοιάζει με δάκρυ.

Προσπαθούν. Η καλή εταιρεία τους σκέφτεται και θα τους ανταμείψει. Όπως ο καλός και φιλεύσπλαχνος θεός ανταμείβει τους υπομονετικούς κι ενάρετους δούλους του. Στην άλλη ζωή.

Προσπαθούν. Και μη νομίζεις ότι είναι οι μόνοι. Προσπαθούν. Όπως όλοι μας. Και μην κάνεις πως δεν κατάλαβες.  Η προσπάθεια κι η αποδοχή της είναι το μόνο βέβαιο, μοιραίο κι αδιαμφισβήτητο. Εκτός από τον θάνατο.

Προσπαθούν. Θα πληρώσουν μικρότερο λογαριασμό αυτόν τον μήνα.

Προσπαθούν. Κι όσο περισσότερο προσπαθούν, τόσο θα χρειάζεται να προσπαθούν.