Μας λένε οι καταπιεστές μας

Μας λένε οι καταπιεστές μας:

«Δεν είναι άδικο να πετιούνται στον δρόμο χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και κανένας του δημοσίου;

Μήπως δεν είναι άδικο που άλλοι πεινάνε και άλλοι έχουν ένα πιάτο φαΐ το μεσημέρι;

Και μήπως αυτός που έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του δεν αδικεί αυτόν που στο πεζοδρόμιο περνά τις νύχτες;

Δεν εξοργίζεσαι από  την αδικία άλλοι να πεθαίνουν κι άλλοι να ζουν;»

………

Α, τι ωραία κεραυνοβόλα ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ θα επέλθει στον κόσμο,

όταν ΟΛΟΙ μείνουμε ΑΝΕΡΓΟΙ,

ΟΛΟΙ μείνουμε ΑΣΤΕΓΟΙ,

ΟΛΟΙ γίνουμε ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΕΣ

ΟΛΟΙ πέσουμε ΝΕΚΡΟΙ.

Ποιος φοβάται τη «θεωρία των δύο άκρων»;

Ποιος φοβάται τη «θεωρία των δύο άκρων»; Και γιατί δηλαδή σημαίνει «εξομοίωση» των δύο;

Πώς εξομοιώνεται η Ζωή κι ο Θάνατος;

Πώς συνεργάζονται το Δίκιο με το Άδικο;

Πότε ερωτεύτηκαν ο δυνάστης με τον καταπιεσμένο;

Γιατί ο πόλεμος να σημαίνει ειρήνη;

Σε ποιο κρεβάτι κοιμήθηκαν αγκαλιά η απελπισία και η ελπίδα;

Με πόση ανακούφιση δέχτηκε τον βιασμό της η λογική από τον φανατισμό;

Ποιος τολμά να λογίζει ίσα την αξιοπρέπεια με την παραίτηση;

Πότε ο φυλακισμένος δεν ονειρεύτηκε την απόδραση;

Ποιος φοβάται τη «θεωρία των δύο άκρων»;

Ποιος τρέμει να πάρει απερίφραστα θέση στις αντιθέσεις; Να διαδηλώσει βροντερά με ποιους πηγαίνει και ποιους αφήνει;

Όποιος και νά ‘ναι, έχει πάρει ήδη θέση. Όχι στη μέση. Αλλά ενάντιά μας.

Να ξέρει ότι το ξέρουμε.