απεργία

Σκέψεις εν θερμώ: Οι δάσκαλοι.

Posted by

0

Είχε  γραφτεί το 2006. Την περίοδο της απεργίας των δασκάλων. Ή την περίοδο της απεργοσπασίας των δασκάλων στους οποίους αναφέρεται. Εν θερμώ. Πέρασαν εφτά χρόνια. Το θυμόμουν και το ξανάφερνα στο νου από καιρό σε καιρό. Είμαι πάλι εν θερμώ και το βγάζω από μέσα μου.  Βαράτε ελεύθερα. Είναι υπερβολικό; Πολύ αυστηρό; Αυτοβιογραφικό; Τσουβαλιάζει; Τσούζει; Το θέμα είναι, λέει και καμιά αλήθεια;

The-Wall-Picadora-de-carne

Οι δάσκαλοι.

… Αποκομμένοι από τον κόσμο. Ξεχασμένοι στον μικρόσκοσμο του σχολείου ξέχασαν ότι το σχολείο είναι ένας κόσμος όχι μόνο μικρός αλλά και μέγας. Μπαίνουν στην τάξη και, χωρίς να ανήκουν σε καμία τάξη, απαιτούν την τάξη. Κοιμισμένοι ευτυχείς. Περιχαρακωμένοι στην άγνοια και σε κάτι που νομίζουν «βόλεμα». Κυνικά αδιάφοροι και κοινωνικά απαθείς. Γυμνοί και άδειοι. Παραιτημένοι από την εκπαίδευση πολύ προτού συνταξιοδοτηθούν. Εγκλωβισμένοι, άγονται και φέρονται ανάμεσα στην ατολμία και την γκρίνια. Μύωπες, βάζουν στο μικροσκόπιο τα παιδιά και στο απυρόβλητο τους ίδιους και την κοινωνία που υπηρετούν. Καρπαζοδέκτες, με το κεφάλι πάντα χαμηλά διορθώνουν γραπτά, ετοιμάζουν τεστ, βαθμολογούν και αξιολογούν ψυχές. Τολμούν να διαπαιδαγωγούν!  Δεν κοιτάζουν ποτέ ψηλά. Δεν βλέπουν ποτέ μακριά. Δεν οραματίζονται τίποτα, δεν ελπίζουν σε τίποτα. Συνήθως περιμένουν: το κενό, το διάλειμμα, τις διακοπές, τις «κρίσεις», το σαββατοκύριακο, τον χρόνο να περάσει, τη σύνταξη. Γνωρίζουν λίγα, λένε πολλά. Σκέφτονται ελάχιστα. Κάνουνε πράξη την απραξία. Ρωτούν πάντα τους «κάτω» και ποτέ τους «πάνω», απαιτώντας απαντήσεις μόνο από τους «μικρούς» και ποτέ από τους «μεγάλους». Αδύναμοι και άτολμοι να αντισταθούν στην εξουσία αρέσκονται να την μεταβιβάζουν και να την ασκούν με σαδισμό στους μαθητές τους. Καριερίστες, «επιστήμονες», «ανεκπαίδευτοι» ή «μετεκπαιδευμένοι», αταξικοί, απολιτικοί, αριστεροί ή δεξιοί, κομματόσκυλα, αιρετοί, «στελέχη» της εκπαίδευσης, αδιάφοροι ή επιμελείς, αυστηροί ή laissez faire, με έφεση στη μαγειρική, καλοί νοικοκυραίοι, νομοταγείς πολίτες δεν λείπουν σχεδόν ποτέ από τις λαϊκές αγορές, λείπουν σχεδόν πάντα από τους λαϊκούς αγώνες. …

Μια πλήρης και ωμή παραδοχή μιας (προαποφασισμένης;) ήττας

Posted by

0

Μια φράση μόνο αρκεί.

«Θα γυρίσουμε με το κεφάλι ψηλά και θα δούμε τους απολυμένους συναδέλφους μας στα μάτια»

Αυτό δήλωσε ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ , Ν. Παπαχρήστος, στην ερώτηση τι θα κάνουν αν επιστρατευθούν οι καθηγητές.

Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ διαβεβαιώνει ότι «θα γυρίσουμε«. Θα γυρίσουν πού και από πού; Σε σχολεία ακόμα περισσότερο υποβαθμισμένα, με παιδιά ακόμα πιο βέβαια καταδικασμένα στην ανασφάλεια, την ανεργία και τον κοινωνικό ζόφο; Από πού; Από μια απεργία που δεν έγινε εξαιτίας μιας προαποφασισμένης επίταξης, η οποία και a priori γίνεται αποδεκτή, σχεδόν φυσική από τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ;

Θα γυρίσουν μάλιστα «με το κεφάλι ψηλά«. Γιατί άραγε; Επειδή ένα Δ.Σ. του οποίου ηγείται αποφάσισε, μετά από μαραθώνιες διαβουλεύσεις, να προτείνει στις Γενικές Συνελεύσεις απεργία;  Τέτοια υπερηφάνια για το αυτονόητο; Αναρωτιέμαι πού θα ήταν το κεφάλι αν πραγματοποιούσαν και στήριζαν με νύχια, με δόντια και με αίμα την απεργία.

Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ «θα δει τους απολυμένους συναδέλφους του στα μάτια«. Μάλιστα. Αυτό κι αν είναι. Όχι μόνο θα υπάρξουν απολυμένοι συνάδελφοι αλλά θα τους κοιτάξει κιόλας, και μάλιστα στα μάτια. Γιατί, εμείς, οι συνδικαλιστές, οι μη απολυμένοι, που θα έχουμε δουλειά, θα έχουμε επιτελέσει το καθήκον μας να τους υπερασπιστούμε. Τώρα βέβαια, επειδή έτυχε να απολυθούν, τι να κάνουμε, το αποδεχόμαστε κι αυτό, αισθανόμαστε μια κάποια λύπη βέβαια,

α λ λ ά τους «κοιτάμε στα μάτια» . Που θα πει έχουμε το θράσος να αισθανόμαστε καθαροί να συνεχίσουμε να υπηρετούμε τον κλάδο και τα συμφέροντά του.

Αμ δε, κ. Παπαχρήστο και όμοιοί του.

Αυτή η φράση σας εκφράζει την πιο πλήρη και ωμή παραδοχή της ήττας, αν μη τι άλλο, γιατί θα μπορούσε και να εκφράζει την πιο στυγνή παραδοχή μιας προαποφασιμένης ήττας.