Κέντρα αριστείας, η πειραματική νεύρωση της εκπαίδευσης και τα στρατόπεδα σχολικής εργασίας

Κάποιοι μαθητές και μαθήτριές μου θα δώσουν εξετάσεις (αν δεν έδωσαν ήδη, δεν ξέρω) για να περάσουν στα «κέντρα αριστείας» πρότυπα σχολεία-γυμνάσια. Γεμάτα άγχος με ενημέρωσαν ότι στις εξετάσεις αυτές εξετάζονται και στη Φυσική και ότι πέρσι είχε πέσει «φως» και «ηλεκτρομαγνητισμός».

Ακολουθώντας καθ’ όλη τη χρονιά ευλαβικά τα ΔΕΠΠΣ-ΑΠΣ και τη θεωρητική παιδαγωγική στήριξη που προσφέρει το βιβλίο του δασκάλου σε συνεννόηση με τα παιδιά αποφασίσαμε από την αρχή της χρονιάς με ποια κεφάλαια θα ασχοληθούμε, μιας και είναι ανέφικτη η διδασκαλία όλης της ύλης, όπως ακριβώς ομολογούν και οι συγγραφείς του βιβλίου. Αυτό βέβαια στην περίπτωση που ακολουθήσεις το παιδαγωγικά αποδεκτό διδακτικό μοντέλο και προτιμήσεις την εμβάθυνση, την άσκηση στην περιέργεια, στην παρατήρηση, στην κριτική σκέψη, στη συνεργατικότητα, στην ανακάλυψη της γνώσης παρά την απομνημόνευση, την επίδειξη πειραμάτων ή και καθόλου πειραμάτων (συμβαίνει κι αυτό) οπότε και βγαίνεις «καθαρός» και ίσως και να καλύψεις όλη την ύλη.  Έτσι λοιπόν προκύπτουν πολλά προβλήματα και προβληματισμοί.

Οι μαθήτριές μου και οι μαθητές μου καλούνται να εξεταστούν εφ’ όλης της ύλης της Φυσικής τη στιγμή που δεν την έχουν διδαχτεί (όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών της Ελλάδας, αν όχι όλοι). Κι έτσι κάποιοι από αυτούς δίνουν ήδη χρήματα για ιδιαίτερα στη Φυσική, προκειμένου να εξεταστούν. Κι αυτό είναι το ένα. Από εδώ βγαίνουν κι άλλα στη φόρα.

Οι 12χρονοι μαθητές γίνονται αποτιμητές της χρησιμοθηρικής, ανταλλακτικής αξίας της γνώσης: «Μα, ο ηλεκτρομαγνητισμός είναι περισσότερο σπουδαίο κεφάλαιο από το αναπνευστικό σύστημα ή το κυκλοφορικό», λένε εμφατικά και γεμάτα σιγουριά κάνοντας τον Αϊνστάιν και γενιές παιδαγωγών να στριφογυρίζουν στον τάφο τους.  ‘Η: «Α, ναι για πείτε αυτό! Κάτι τέτοιο έπεσε και πέρσι στις εξετάσεις!»Στο σπίτι οι γονείς πελάτες του εμπορεύματος με ανταλλακτική αξία «γνώση» τρελαίνονται στην ιδέα ότι τα παιδιά τους μπορεί να μην πετύχουν στις εξετάσεις εισαγωγής στα «κέντρα αριστείας» εξαιτίας μιας εμμονής σε παιδοκεντρικές – μαθητοκεντρικές αγκυλώσεις που ονομάζουν κάποιοι άχρηστοι «παιδαγωγικές προσεγγίσεις».

Αυτά που μέχρι χθες ο καταρτισμένος και ο μερακλής δάσκαλος έκανε με καμάρι και κόπο μέσα στην τάξη τείνουν να μετατραπούν σε στίγμα και ντροπή. Η εκπαιδευτική πολιτική στέλνει αντιφατικά σήματα στα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας (μαθητές, δασκάλους, γονείς) κάνοντάς τους όλους να βιώνουν «πειραματική νεύρωση» και το όλο εκπαιδευτικό σύστημα να παρουσιάζεται ως μια προσωπικότητα τύπου Τζέκιλ και  Χάιντ. Από τη μια δεν έχει αναθεωρήσει τους σκοπούς και τους στόχους της εκπαίδευσης και τα αναλυτικά προγράμματα προς την εντατικοποίηση, το ξεσκαρτάρισμα, το ντρεσάρισμα, τη μετρήσιμη αποτελεσματικότητα και τον μπιχεβιορισμό και από την άλλη όλες της οι πολιτικές ωθούν προς αυτές τις κατευθύνσεις.

Θα πει βέβαια κάποιος ότι η αναδιάρθρωση-εξάρθρωση της εκπαίδευσης βρίσκεται ακόμα στα πρώτα βήματά της και δεν έχει εξολοθρεύσει ακόμα τα αναχρονιστικά κατάλοιπα μιας κάποιας προοδευτικής και ανθρωποκεντρικής παιδείας. Σωστό. Αλλά υποψιάζομαι ότι βρίσκεται και κάτι ακόμα πιο ποταπό πίσω από αυτή την πρακτική της κυβερνητικής εκπαιδευτικής πολιτικής. Αφήνοντας τα πράγματα να σέρνονται, χωρίς η ίδια να απαγορεύσει ρητά ή έστω να ανακαλέσει τον όποιο προοδευτισμό στα πλαίσια της εκπαίδευσης, ουσιαστικά περιμένει όλο το εκπαιδευτικό οικοδόμημα να καταρρεύσει από μόνο του κάτω από το βάρος των αντιφάσεών του, των γονεϊκών διαμαρτυριών για τη μη μετρήσιμη, ανταλλάξιμη, χρησιμοθηρική αποτελεσματικότητά του, της παραίτησης των εκπαιδευτικών, πραγματικής ή και ηθικής, έτσι ώστε σαν ώριμο φρούτο να πέσει στα χέρια αρπάγων ιδιωτικών συμφερόντων, αγοραστών και πωλητών της γνώσης. Εκεί, καθοριστικό ρόλο θα παίξει η διαβόητη «αξιολόγηση».

Ύστερα το γενικό σιωπητήριο θα έχει επιβληθεί, η μεταμόρφωση του σχολείου σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας θα έχει συντελεστεί. Η εικόνα (του σχολείου, του δασκάλου, του μαθητή) και η διαχείρισή της θα είναι η ύψιστη μέριμνα της δουλειάς μέσα στη σχολική αίθουσα, κι ίσως κι έξω από αυτήν, η οποία θα έχει μετατραπεί πλέον σε ένα εξαντλητικό εργοτάξιο κοινωνικού δαρβινισμού και αποκλεισμού.

Και σε μένα και σε σένα, δάσκαλε, δεν θα έχει απομείνει παρά ο δρόμος της αντίστασης ή της παραίτησης.

Σκέψεις εν θερμώ: Οι δάσκαλοι.

Είχε  γραφτεί το 2006. Την περίοδο της απεργίας των δασκάλων. Ή την περίοδο της απεργοσπασίας των δασκάλων στους οποίους αναφέρεται. Εν θερμώ. Πέρασαν εφτά χρόνια. Το θυμόμουν και το ξανάφερνα στο νου από καιρό σε καιρό. Είμαι πάλι εν θερμώ και το βγάζω από μέσα μου.  Βαράτε ελεύθερα. Είναι υπερβολικό; Πολύ αυστηρό; Αυτοβιογραφικό; Τσουβαλιάζει; Τσούζει; Το θέμα είναι, λέει και καμιά αλήθεια;

Οι δάσκαλοι.

… Αποκομμένοι από τον κόσμο. Ξεχασμένοι στον μικρόσκοσμο του σχολείου ξέχασαν ότι το σχολείο είναι ένας κόσμος όχι μόνο μικρός αλλά και μέγας. Μπαίνουν στην τάξη και, χωρίς να ανήκουν σε καμία τάξη, απαιτούν την τάξη. Κοιμισμένοι ευτυχείς. Περιχαρακωμένοι στην άγνοια και σε κάτι που νομίζουν «βόλεμα». Κυνικά αδιάφοροι και κοινωνικά απαθείς. Γυμνοί και άδειοι. Παραιτημένοι από την εκπαίδευση πολύ προτού συνταξιοδοτηθούν. Εγκλωβισμένοι, άγονται και φέρονται ανάμεσα στην ατολμία και την γκρίνια. Μύωπες, βάζουν στο μικροσκόπιο τα παιδιά και στο απυρόβλητο τους ίδιους και την κοινωνία που υπηρετούν. Καρπαζοδέκτες, με το κεφάλι πάντα χαμηλά διορθώνουν γραπτά, ετοιμάζουν τεστ, βαθμολογούν και αξιολογούν ψυχές. Τολμούν να διαπαιδαγωγούν!  Δεν κοιτάζουν ποτέ ψηλά. Δεν βλέπουν ποτέ μακριά. Δεν οραματίζονται τίποτα, δεν ελπίζουν σε τίποτα. Συνήθως περιμένουν: το κενό, το διάλειμμα, τις διακοπές, τις «κρίσεις», το σαββατοκύριακο, τον χρόνο να περάσει, τη σύνταξη. Γνωρίζουν λίγα, λένε πολλά. Σκέφτονται ελάχιστα. Κάνουνε πράξη την απραξία. Ρωτούν πάντα τους «κάτω» και ποτέ τους «πάνω», απαιτώντας απαντήσεις μόνο από τους «μικρούς» και ποτέ από τους «μεγάλους». Αδύναμοι και άτολμοι να αντισταθούν στην εξουσία αρέσκονται να την μεταβιβάζουν και να την ασκούν με σαδισμό στους μαθητές τους. Καριερίστες, «επιστήμονες», «ανεκπαίδευτοι» ή «μετεκπαιδευμένοι», αταξικοί, απολιτικοί, αριστεροί ή δεξιοί, κομματόσκυλα, αιρετοί, «στελέχη» της εκπαίδευσης, αδιάφοροι ή επιμελείς, αυστηροί ή laissez faire, με έφεση στη μαγειρική, καλοί νοικοκυραίοι, νομοταγείς πολίτες δεν λείπουν σχεδόν ποτέ από τις λαϊκές αγορές, λείπουν σχεδόν πάντα από τους λαϊκούς αγώνες. …

Διδάσκοντας την απάθεια μπροστά στην αθλιότητα. Μια πρόταση διδασκαλίας.

Από το βιβλίο Μαθηματικών της Στ’ Δημοτικού

Γιατί το θέμα δεν είναι να αναρωτηθείς γ ι α τ ί  υπάρχουν δεκάχρονα παιδιά που εργάζονται, αντί να πηγαίνουν σχολείο, να παίζουν και να χαίρονται την παιδική τους ηλικία, αλλά να  α π ο δ ε χ τ ε ί ς  την αθλιότητα ως δεδομένη, νόμιμη, φυσική, ίσως και σχεδόν μεταφυσική. Πώς αλλιώς θα ακολουθήσεις και εσύ τον δρόμο της απαθούς εξαθλίωσης αν δεν εκπαιδευτείς από μικρός να καταπίνεις αμάσητη όποια δηλητηριώδη τροφή σου σερβίρουν; Και μάλιστα το ίδιο το κράτος; Μέσα από τις σελίδες ενός εγχειριδίου μιας κατά τα φαινόμενα «ουδέτερης» ιδεολογικά επιστήμης όπως τα Μαθηματικά;

Κοίτα τι ωραία που βάζεις τους μαθητές σου να διακρίνουν την «αξία του ψηφίου 2» παραγνωρίζοντας κάθε ανθρώπινη αξία! Με πόση σπουδή και πνεύμα θα πρέπει «να συζητήσουν στην τάξη τη σημασία των αριθμών στην εξαγωγή συμπερασμάτων»! Και με πόση μαεστρία θα αποδείξεις την παιδαγωγική σου επάρκεια αν αγνοήσεις  απορίες του είδους «τι είναι, κυρία, το Socrates/Comenius;»!

Ε, λοιπόν, όχι!

Την πρώτη φορά που κλήθηκα να διδάξω αυτό το κεφάλαιο εξήγησα στους μαθητές μου ότι δεν θα ασχοληθούμε με αυτή την άσκηση ακριβώς επειδή έχω ενστάσεις ως προς τη φύση των δεδομένων της, αλλά μπορούμε να διαβάσουμε τα στοιχεία που μας δίνει και να αντλήσουμε πληροφορίες, όπως το γεγονός ότι υπάρχουν συνομήλικά τους παιδιά που εργάζονται και αυτά τα παιδιά δεν βρίσκονται σε κάποιο «μακρινό» εξωτικό τόπο αλλά στην Ελλάδα. Τι έκπληξη!  Αναζητήσαμε τους λόγους που κινούν παιδιά να εργάζονται αντί να πηγαίνουν στο σχολείο, όπως τα ίδια, και, ουσιαστικά, μείναμε εκεί.

Λάθος μου!

Η συγκεκριμένη άσκηση μας δίνει μια πρώτης τάξης ευκαιρία να αντιστρέψουμε τους όρους μιας «διδασκαλίας της απάθειας και της αποδοχής της αθλιότητας» σε διδασκαλία «αμφισβήτησης – συνειδητοποίησης της πραγματικότητας και άρνησης της αθλιότητας».

Ξεκινώντας από την παρατήρηση των δεδομένων (μην ξεχάσουμε και την «επιστημονική μέθοδο» που ακολουθούμε στη Φυσική και την οποία μας καλεί το υπουργείο να τηρούμε με ευλάβεια). Συνεχίζουμε με την επεξεργασία των δεδομένων μας. Πόσα παιδιά εργάζονται; Σε ποιος τομείς; Αυξήθηκαν ή μειώθηκαν από το 1996;  Με ποιους όρους εργάζονται; Σειρά έχει η εμβάθυνση- επέκταση. Γνωρίζουμε παιδιά που να εργάζονται; Τι θα τα ρωτούσαμε; Γράφουμε μια φανταστική ή παίρνουμε μια πραγματική συνέντευξη από εργαζόμενο παιδί. Γνωρίζουμε εταιρείες που απασχολούν και εκμεταλλεύονται παιδιά;  Αναζητούμε πληροφορίες στο διαδίκτυο. Στο σημείο αυτό μπορούμε να βοηθήσουμε τους μαθητές μας παρέχοντάς τους στοιχεία όπως «Η παιδική εκμετάλλευση στην Ελλάδα», «Παιδική Εργασία, Παραβιάζοντας τα παιδικά χρόνια«, «Σκλάβοι φτηνότεροι από ένα μπουκάλι κρασί» ή με φωτογραφίες όπως τις παρακάτω (Σημ.1: Οι αναφορές είναι ενδεικτικές. Μπορούμε να βρούμε χιλιάδες αναφορές στο διαδίκτυο Σημ2. Κρατάμε τις πηγές για να δουλέψουμε μαζί τους όταν φτάσουμε στα Ποσοστά 😉 )

Κι αφού επεξεργαστήκαμε και νέα στοιχεία σχετικά με την παιδική εργασία, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο, μπορούμε στα πλαίσια της διαθεματικότητας της ύλης να αναρωτηθούμε (το έχουν κάνει σίγουρα νωρίτερα τα παιδιά) γιατί στον κόσμο ολόκληρο κάποια παιδιά αναγκάζονται να εργαστούν αφενός και  υπό συνθήκες σκλαβιάς αφετέρου. Συνδέουμε έτσι (συστημική θεωρία) την παιδική εργασία με την φτώχεια και την εκμετάλλευση. Από κει και πέρα, ανοίγεται πεδίο γνώσης λαμπρόν στη διδασκαλία μας! Διαβάζουμε λογοτεχνικά κείμενα – ποίηση που στηλιτεύουν την φτώχεια και την εκμετάλλευση, παράγουμε δικά μας κείμενα (δοκίμια, ποιήματα), ζωγραφίζουμε, φτιάχνουμε αφίσα ενάντια στην παιδική εργασία, τη φτώχεια και την εκμετάλλευση, οξύνουμε την δημιουργικότητά μας παράγοντας μικρά συνθήματα, τραγουδάμε.

Ω! Ευχαριστούμε μου μας βάλατε μια τέτοια άσκηση στα Μαθηματικά! Να το ξανακάνετε!

Υ.Γ.

Άφησα επίτηδες εκτός του πλάνου διδασκαλίας τη γενίκευση και την εφαρμογή. Θεωρώ ότι η γενίκευση μιας τέτοιας γνώσης γίνεται σχεδόν αυτόματα σε κάθε άνθρωπο και η εφαρμογή της τρόπος σκέψης και δράσης που σε ακολουθεί σε ολόκληρη τη ζωή σου. Δεν θα τολμήσω ποτέ να δώσω έτοιμο «κανόνα» σε κανένα παιδί σε κανένα μάθημα για κανένα λόγο. Τα παιδιά είναι ελεύθερα να γενικεύσουν με όποιο τρόπο είναι πρόθυμα και ικανά κάθε δεδομένη στιγμή. Όσο για το τι θα κάνουν τη γνώση που απέκτησαν επαφίεται στα ίδια και σε κανέναν άλλον. Αλλιώς σε τίποτα δεν θα διαφέρω από τον εχθρό μου που με τόσο κόπο αντιπάλεψα με τούτη δω τη διδασκαλία.

Αυτό το πράγμα βρωμάει θάνατο κι απελπισία.

Στη μητρόπολη του καπιταλισμού-φονιά, σκοτώνονται μαθητές επειδή το σχολείο δεν χρηματοδοτήθηκε. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στην Αγγλία, ένα κολλέγιο εκπαιδεύει κι επιλέγει τους πιο κριτικά-ισαποστασίτικα-αναθεωρητικά σκεπτόμενους (;) μαθητές, προκειμένου να ηγηθούν στον αιώνα της φρίκης και της καταστροφής.
Στην Ελλάδα κλείνουν σχολεία, αναπαράγονται φωτοτυπίες, λιποθυμούν μαθητές από το άγχος, όταν δεν σκοτώνουν τη μητέρα τους, την ώρα που δίνουν εξετάσεις σε επιταγμένα σχολεία με επιστρατευμένους καθηγητές, για να πάρουν μια καλή σειρά στις ορδές των ημι-δούλων.
Αυτό το πράγμα βρωμάει θάνατο κι απελπισία. Και πρέπει να τελειώνουμε με δαύτο όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

 

Απολογούμαι

Απολογούμαι που σου έμαθα  να σκας και να ακούς

Απολογούμαι που σου έμαθα  ότι είσαι πολύ μικρός

Απολογούμαι που σου έμαθα  να μην ρωτάς «γιατί» και να απαντάς σε όλα «ναι»

Απολογούμαι που σου έμαθα  να κουνάς το σημαιάκι στις σχολικές γιορτές χωρίς να ξέρεις το γιατί

Απολογούμαι που σου έμαθα  πώς ακριβώς να παπαγαλίζεις ποιηματάκια για την ελευθερία

Απολογούμαι που σου έμαθα  την Ιστορία μισή, λειψή, παράλυτη, καρικατούρα της αλήθειας

Απολογούμαι που σου έμαθα  να αναπαριστάς σε γράφημα το ποσοστό της παιδικής εργασίας και όχι να αναρωτιέσαι γιατί να υπάρχει παιδική εργασία

Απολογούμαι που σου έμαθα ότι προτιμάς να προσέχεις στο μάθημα όταν ήθελες να κοιτάξεις τη βροχή έξω από το τζάμι

Απολογούμαι που σου έμαθα  να ντρέπεσαι για την παιδικότητά σου

Απολογούμαι που σου έμαθα  να καταργείς τη σκέψη σου και να αποκηρύσσεις τη φαντασία σου

Απολογούμαι που σου έμαθα  να αποζητάς την εύνοιά μου

Απολογούμαι που σου έμαθα  να αποδέχεσαι την αντίφαση και σου απέκρυψα τη σύγκρουση

Απολογούμαι που σου έμαθα  να στέκεσαι στη γραμμή χτυπώντας προσοχή τα αδύνατα ποδαράκια σου

Απολογούμαι που σου έμαθα  ότι μόνο εγώ έχω δίκιο

Απολογούμαι που σου έμαθα  να σκύβεις το κεφάλι όταν θέλησες να με αμφισβητήσεις

Απολογούμαι που σου έμαθα  να με φοβάσαι

Απολογούμαι που σου έμαθα  να σε φοβάσαι.

Δεν έχει σημασία το αν θα με συγχωρήσεις. Σημασία έχει να μην απολογηθείς εσύ ποτέ γι αυτά.

Συμβόλαιο παραγωγικότητας

Μην κουράζεστε κύριοι. Μέσα στις τόσες σκοτούρες σας πώς να σώσετε τη Χώρα, το ξέρω, δεν ευκαιρείτε. Αφήστε, θα κάνω εγώ τη δουλειά για σας. Θα καθαρίσω γι άλλη μια φορά, όπως κάνω κάθε μέρα, όποτε διδάσκω Γλώσσα, Ιστορία,  Γεωγραφία. Ακόμα και στα Μαθηματικά, βάζω τα δυνατά μου να αποδείξω πόσο φυσικό είναι να χρωστάς στην Τράπεζα, πόσο λογικό είναι να εργάζονται μικρά ανήλικα παιδιά – στατιστικά στοιχεία, αριθμοί σε πίνακες τιμών –  και πόσο εύκολα θα σώζονταν οι άτυχοι επιβάτες του Τιτανικού με μια απλή διαίρεση. Και στα Θρησκευτικά εγώ σας ξελασπώνω, και μάλιστα διαθεματικά, θεοποιώντας την υποταγή ως βασική αρχή της Πολιτικής Αγωγής, κάνοντας να φαίνεται ο κόσμος μεταφυσικά δοσμένος κι αγγελικά πλασμένος. Και ο άνθρωπος ποτέ απορημένος παρά μόνο καταραμένος.

Γι αυτό σας λέω, μην κουράζεστε. Θα κάνω εγώ τη δουλειά για σας. Στη Φυσική θα αποδείξω νομοτελειακά πως οι επιστήμες είναι ουδέτερες όπως τα νετρόνια. Ότι για τη μόλυνση του πλανήτη ευθύνεται ο άνθρωπος και η κακή του συνήθεια να ανάβει το φως, για την ερημοποίηση η επιμονή του να πίνει νερό και να πλένεται. Θα ενοχοποιήσω όποιον δεν κλείσει τα φώτα για μία ώρα για να σώσει τον πλανήτη. Όχι, κουβέντα δεν θα πω για τις βιομηχανίες και τα συμφέροντα των πετρελαϊκών εταιρειών. Κιχ δεν θα κάνω στη Γεωγραφία για τους πολέμους που μαίνονται σε όλη τη γη, για τον Νείλο και τις εταιρείες που τον εμπορεύονται κερδοσκοπώντας πάνω στον λιμό και τις αρρώστιες που θερίζουν την Αφρική, για τον Αμαζόνιο και τους χωρικούς της Βραζιλίας που εκδιώκονται από τα χωριά τους. Στην Ιστορία θα διηγούμαι παραμύθια για ήρωες που άλλοτε φορούσαν χιτώνες κι όταν άλλαζε η μόδα τσαρούχια και φουστανέλες. Για βασιλιάδες κι ένδοξους πολέμους. Για επαναστάσεις που έκαναν άλλοι κάποτε. Για την Ιστορία που τελείωσε.

Κι αν το θέλετε, θα κάνω ακόμα περισσότερα. Θα κάνω από νωρίς να καταλάβουν όλοι ποιος είναι το αφεντικό μες στην τάξη. Θα τα διδάξω πώς να πουλάνε από μικρά τον εαυτό τους καλύτερα. Πώς να ξεχάσουν το ρήμα «αμφισβητώ», πώς να κλίνουν σε όλους τους χρόνους το ρήμα «προσαρμόζομαι» (μόνο στην παθητική φωνή) ως συνώνυμο του «υπάρχω». Πώς να μην ρωτούν ποτέ «γιατί». Πώς να συντάσσουν το επίθετο «ελεύθερος» με το ουσιαστικό «αγορά».  Πώς να ανοίγουν το κεφάλι τους για να τους παραχώνω μέσα τη γνώση έτοιμη, καλομαγειρεμένη, κι ίσως και μασημένη, πάντα έτοιμη προς κατανάλωση. Έτοιμη να αποδειχτεί στα σταθμισμένα από τα πριν τεστ ελαφρών δεξιοτήτων. Αν χρειαστεί, θα φροντίσω προσωπικά να προωθήσω τα προϊόντα του χορηγού μας για να στηρίξω τη χρηματοδότησή μας. Θα τα μπουκώσω με MacDonald, θα τα πνίξω στην Coca Cola. Θα σερβίρω εγώ η ίδια αν μου το ζητήσετε.

Γι αυτό σας λέω. Μην κουράζεστε. Συντάσσω μόνη μου το συμβόλαιο παραγωγικότητάς μου. Δεσμεύομαι να παράξω τους πιο πειθήνιους ηλίθιους. Τους πιο βέβαιους πελάτες σας. Τους πιο πιστούς σας υπηκόους. Τα καλύτερα ζόμπι. Τα καλύτερα προϊόντα στα παγκόσμια σκλαβοπάζαρα της αγοράς εργασίας.

Τα πιο πιστά μου αντίγραφα. Και σε όποια τιμή ορίσετε. Σε τιμή ευκαιρίας.

Η αντισυμβαλλόμενη