Με αφορμή όσα διαβάζω και όσα ακούω στα Μ.Μ.Ε. τις τελευταίες ημέρες (και κρατιέμαι με νύχια και με δόντια για να μην προσβάλλω κανέναν…αλλά δεν ξέρω πόσο θα αντέξω)….Εκτός από τις εκλογές και τον ψηφοζητουλισμό υπάρχει και η ουσιαστική διεκδίκηση της ζωής!
Το δίλημμα «ναι ή όχι στο μνημόνιο» και κατά συνέπεια όλες αυτές οι «τακτικές» που προτείνονται από διάφορους κομματικούς ή εκλογικούς σχηματισμούς είναι πολιτικά αδόκιμο, τελείως αποπροσανατολιστικό, αλλά κυρίως είναι επικίνδυνο.
Αρχικά, επειδή έτσι ανάγεται η στάση απέναντι στα ήδη ψηφισμένα αντιλαϊκά μέτρα ως το κύριο κριτήριο διαχωρισμού, ενώ αυτό είναι απολύτως επουσιώδες και έπειτα, επειδή έτσι αποκρύπτεται η σχέση που υπάρχει μεταξύ αιτίας (καπιταλιστικό σύστημα) και αποτελέσματος (π.χ. μνημόνιο). Με αυτόν τον τρόπο, αντί να διαμορφώνεται η ταξική συνείδηση -σε συγκυρίες που είναι ευνοϊκές για να διαμορφωθεί (εάν όχι τώρα πότε;;;) – ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου και πάλι εγκλωβίζεται σε «μετριοπαθή όνειρα» (π.χ. επαναδιαπραγμάτευση χρέους -πιο επικίνδυνη ηλιθιότητα από αυτή δεν έχω ακούσει δεδομένου ότι ουσιαστικά δεν έχεις κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια σου, χώρα της καπιταλιστικής περιφέρειας είσαι και η «τύχη» σου έχει προαποφασιστεί από τις καπιταλιστικές μητροπόλεις – κ.λ.π.) και δεν ριζοσπαστικοποιείται. Και όπως λέει και ο δάσκαλός μου ο Γιώργος ο Ρούσσης «ΜΕ ΤΟΝ ΒΙΑΣΤΗ ΣΟΥ ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΣΑΙ ΤΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ»!!!
Ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, λοιπόν, διαμορφώνει ψευδαισθήσεις (ψευδαισθήσεις που θα είναι -όπως είναι φυσικό- επιφανειακές, ευκαιριακές και μικρής διάρκειας με συνέπεια να ακολουθήσει η απογοήτευση με τα γνωστά αποτελέσματα που αυτή έχει π.χ. κοινωνική απομόνωση, πολιτική απάθεια κ.λ.π.) ότι εάν απομακρυνθούν οι πολιτικάντηδες/»προδότες» τα προβλήματα του λαού θα «λυθούν». Εδώ, διαπιστώνεται ένα άλλο στοιχείο αποπροσανατολισμού, δεδομένου, ότι «προδίδεις, κάτι στο οποίο ανήκεις». Επιμελώς όμως, αποκρύπτεται ότι αυτοί οι τύποι δεν ήταν ποτέ «δικοί μας», οι εξουσιαστές μας ήταν και είναι οπότε δεν έχει νόημα να μιλάμε για προδοσία!
Μια άλλη ψευδαίσθηση που καλλιεργείται είναι ότι «εάν τιμωρηθούν τα λαμόγια που κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα» (π.χ. κωμωδία Τσοχατζόπουλου) η κατάσταση θα βελτιωθεί και θα ζήσουμε και πάλι «ήσυχοι και με αξιοπρέπεια».
Τέτοιου είδους «μέθοδοι» – και αυτό είναι το χειρότερο όλων – ανοίγουν τον δρόμο για κατάπτυστες «συμμαχίες» που όχι μόνο δεν έχουν εκ των πραγμάτων κανέναν στρατηγικό στόχο –γι’ αυτό είναι προορισμένες σύντομα να αποτύχουν- αλλά απενοχοποιούν στην ατομική και την συλλογική συνείδηση φασίστες (π.χ. «ανησυχούν» κάποιοι πολύ με την άνοδο της «αντιμνημονιακής», επίσης, Χρυσής Αυγής!!!), φιλελεύθερους (π.χ. Καμμένος), νεοφιλελεύθερους (π.χ. Μάνος) και όλους εκείνους που ο λαός θα έπρεπε να τους αντιλαμβάνεται ως εχθρούς και να τους πολεμάει.
Γνωρίζω ότι σε τέτοιου είδους κοινωνίες υπάρχει από την άρχουσα τάξη χειραγώγηση των λέξεων με αποτέλεσμα να μην κατανοεί κανείς την σημασία τους οπότε η κατηγοριοποίηση «δεξιός/αριστερός» δεν εκφράζει τίποτα, πια. Και όπως λέει και ο Εντουάρντο Γκαλεάνο «για να ανακτήσουν οι λέξεις το νόημά τους, πρέπει να αρχίσουμε από τις πράξεις: πες μου τι κάνεις για να σου πω ποιος είσαι, ακόμα κι αν πεις ότι δεν είσαι αυτό που είσαι»….
(Φωτογραφία: Ντιέγκο Ριβέρα)
Το κείμενο έγραψε η φίλη και συντρόφισσα Victoria del Proletariado
pnevmantilogias 
Παράθεμα: Με τον βιαστή σου δεν διαπραγματεύεσαι, του αλλάζεις την Παναγία! « //ΠαραλληλοΓράφος//
Reblogged this on Ράκος "lumpen" Κουρελάριος and commented:
Για το τέλος των ψευδαισθήσεων [αμάν και πότε!]
Το πρόβλημα είναι και εννοιολογικό, ή (σκέτα) λογικό.
Υπάρχει ασύμμετρη βαρύτητα στις φαινομενικά ίσες αντίθετες έννοιες,
«αντι-μνημονιακός» και «μνημονιακός».
Αν κανείς δηλώνει (φανερά) «μνημονιακός» είναι ξεκάθαρα τα πράματα. Αρκεί αυτό για να είμαστε εναντίον του (όπως «εναντίον του βιαστή»).
Αλλά… το αντίθετο, το «αντι-μνημονιακός» δεν ειναι ξεκάθαρο, ούτε αρκετό.
Η «αντι-μνημονιακή» Χρυσή Αυγή αποτελεί έμπρακτη απόδειξη όσων εξηγείς, αλλά και παράδειγμα αναξιοπιστίας του όρου. Η (αναμενόμενη) κωλοτούμπα του ΛΑΟΣ είναι ένα άλλο παράδειγμα. Οι βουλευτές του Καμμένου είναι ένα άλλο (που σίγουρα θα γυρίσουν στο μαντρί της ΝΔ, κάποτε).
Και προφανέστατα, ακόμη κι ένας βιαστής μπορεί να δηλώνει υποκριτικά «κατά του βιασμού».
Παρόλ’ αυτά, το πρόβλημα αυτό ειναι σχετικό δευτερεύον, μπροστά σε κάτι… ακόμη χειρότερο. Την αδιαλλαξία του ΚΚΕ, ακόμη και απέναντι σε γνήσιους αριστερούς όπως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Κάτι δεν πάει καθόλου καλά με τη στάση του ΚΚΕ.
Πολύς κόσμος το κατάλαβε αυτό, αλλά… όχι όλοι με τον ιδιο τρόπο ή τα ίδια συμπεράσματα.
Εκείνο που δεν βλέπω ποτέ να συζητάει το ΚΚΕ,
είναι ΤΙ θεωρεί πως έγινε σε χώρες όπως η Ισλανδία, η Αργεντινή, ο Ισημερινός.
ΑΝ είδε κάτι κάτι… ΕΣΤΩ και αμυδρά θετικό, για τους λαούς τέτοιων χωρών, που όμως προέκυψε από τη δράση προσώπων που δεν ήταν κομμουνιστές (π.χ. Κίρχνερ).
η μήπως… προκειμένου να «μην προδώσει τις αρχές του» το κόμμα, δεν νοιάζεται ούτε καν για την αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας, ή για το ξεπούλημα των πόρων της χώρας.
Σε μία ακραία περίοδο, σαν αυτή, πολύ πιο χρήσιμο είναι να προβληματιστούμε για όσα ενώνουν (ή διχάζουν) εκείνους που πλήττονται από την οικονομική λαίλαπα παρά να νοιαστούμε για την άμβλυνση της ταξικής πάλης, η οποία είναι… (έτσι κι αλλοιώς) απατηλή και ψευδής. Εξάλλου….
-Απλούστατα, εκείνο που αμβλύνεται είναι ένα _μέρος_ της ταξικής πάλης (π.χ. η αντιπαλότητα εργατών και μικρομεσαίων) αλλά αυτό συμπίπτει με μια εξίσου μεγάλη _όξυνση_ της ταξικής πάλης σε άλλα επίπεδα, π.χ. μεταξύ μεγαλο-αστών και _όλων_ των υπόλοιπων μαζί. Κι αυτό το γεγονός κανείς δεν το συζητά. Ισως γιατί δεν συμφέρει τις ιδεολογικές μας… περιχαρακώσεις.
Παράθεμα: Με τον βιαστή σου δεν διαπραγματεύεσαι, του αλλάζεις την Παναγία! « The Land Of The Resurrected