Αλλότριος

«Τίποτα δεν εκβάλλει κάποιον πιο ριζικά από τον κόσμο όσο η αποκλειστική συγκέντρωση στην ζωή του σώματος, μια συγκέντρωση επιβαλλόμενη στον άνθρωπο που βρίσκεται εν δουλεία ή σε μια οριακή κατάσταση αφόρητου πόνου. Όποιος θέλει, για οποιοδήποτε λόγο, να καταστήσει την ανθρώπινη ύπαρξη παντελώς «ιδιωτική», ανεξάρτητη από τον κόσμο και ενήμερη μόνο για τη δική της ζωντάνια, οφείλει να στηρίξει τα επιχειρήματά του πάνω σε αυτές τις εμπειρίες»

(Χάνα Άρεντ, Η Ανθρώπινη Κατάσταση)

Σε διαβεβαίωσε ο πολιτευτής: δεν θα γίνει καμία επιπλέον περικοπή στη σύνταξή σου.

Το εγγόνι σου δεν θα έχει πρόσβαση στην παραλία.

Ησύχασε. Σου υποσχέθηκε ότι δεν θα ψαλιδίσει κι άλλο τον μισθό σου.

Απολύεται μαζικά κόσμος.

Εντάξει, λειτουργεί και πάλι ο πενταψήφιος αριθμός για το ραντεβού σου με το ΙΚΑ, όχι, με τον ΕΟΠΥΥ, όχι, μωρέ πώς το λένε τώρα, με το ΠΕΔΥ.

Στις Σκουριές δηλητηριάζουν το νερό.

Τα κατάφερες με τον γιατρό και σου κράτησε θέση για συνταγογράφηση.

50 εκατομμύρια στρέμματα δασικής γης ουρλιάζουν για δικαιοσύνη.

Δες πώς θα γίνει να εγκριθεί η αίτησή σου για το κοινωνικό μέρισμα.

Μανάδες και παιδιά πνίγονται στο Αιγαίο.

Ο αιρετός σού είπε ότι μπορείς να βγεις στη σύνταξη φέτος.

Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ράβουν τα στόματά τους οι μετανάστες.

Έκοψες το κουπόνι για μακαρόνια από την εφημερίδα;

Πάλι η γειτόνισσα ψαχουλεύει στα σκουπίδια.

Τι τον ήθελες εκείνον τον μορφασμό απογοήτευσης όταν το αφεντικό σου είπε να δουλέψεις πάλι Κυριακή; Κι εκείνον τον ψίθυρο στην Α. «ακόμα να μας δώσει για την προηγούμενη»; Αύριο να του πας από το γλυκό του κουταλιού που έφτιαξες.

Οι φασίστες είναι στη Βουλή.

Ο κύριος Π. σου είπε για μια δουλειά για τον γιο σου, ο Θεός να τον έχει καλά, 8ωρο λέει, αλλά ξέρεις τώρα, μη ζητάει και πολλά, τυχερός είναι, θα ασφαλίζεται για 4ωρο.

Οι εφοπλιστές δεν πληρώνουν την οικειοθελή συμμετοχή τους στην αλληλεγγύη.

Αχ, τι καλά! Είναι έγκυος η κυρία υπουργού!

Οι καθαρίστριες είναι και σήμερα στον δρόμο. 

Η αλλοτριωμένη μου συνείδηση του δούλου

Οι εργαζόμενοι στον επιχειρηματικό όμιλο του Μπόμπολα ομόφωνα αποφάσισαν να στείλουν αυτή την επιστολή στο αφεντικό τους που τους καθυστερεί τα δεδουλευμένα. Τυπικότητα, ευγένεια, επίκληση στο συναίσθημα, κατανόηση των δυσχερειών του αφεντικού, ικεσία αναγνώρισης των κόπων τους και των σωμάτων τους.

Κοιτάξτε τι καλά που εξακολουθούμε να κάνουμε τη δουλειά που μας βάζετε να κάνουμε! Δείτε πώς κατανοούμε τα βάσανα της επιχειρηματικότητας! Σκύψτε λίγο το βλέμμα σας και σε μας! Δεν είμαστε άνθρωποι κι εμείς; Συγκινηθείτε με το δράμα μας! Σάμπως δεν μοιράσαμε ακριβοδίκαια τον κοινωνικό αυτοματισμό; Δεν δηλητηριάσαμε με μίσος, μισαλλοδοξία, παθητικότητα και φόβο το κοινωνικό σώμα; Δεν το δείραμε αρκετά μέσα από τις γραμμές και τα πίξελς ολημερίς κι ολονυχτίς; Δεν εκθειάσαμε όσο έπρεπε την κυβέρνηση; Δεν αποκρύψαμε επιμελώς κάθε τι που θα μπορούσε να κάνει τους ανθρώπους να μην μιλάνε όπως εμείς τώρα; Νομίζετε πως δεν προσπαθήσαμε αρκετά να τους κάνουμε να μας μοιάσουν; Μα τι λέτε; Δείτε γύρω σας: ακρωτηριασμένες σκέψεις, άψυχες αντιδράσεις, παράδοση αμαχητί, φόβος, πείνα, η σ υ χ ί α. Τα πάντα κάναμε! Ακόμα και δανεικά ζητάμε για να έρθουμε στην ώρα μας στη δούλεψή σας, αξιότιμο αφεντικό! Πότε θα κόψεις λίγο από τη φραντζόλα σου (προς θεού, δική σου είναι, δεν τη ζυμώσαμε εμείς) να μας δώσεις το ψαλιδισμένο ξεροκόμματο που μας υποσχέθηκες;

Είμαι η συνείδηση του δούλου. Αυτή η ετερόφωτη συνείδηση που παίρνει φως από την αναγνώριση του αφέντη. Υπάρχει επειδή και μόνο όταν αυτός τον κοιτάει. Θέλει ό,τι κι αυτός θέλει. Σκέφτεται όπως ο αφέντης τού επιβάλλει και υποβάλλει.

Είμαι η διχασμένη, αλλοτριωμένη συνείδηση του καταπιεσμένου. Που έχοντας ως ίνδαλμα τον καταπιεστή μου όταν μου δίνεται η ευκαιρία, ή νομίζω πως μου δόθηκε, να πάρω τη θέση του, την αρπάζω με βία και βιάζω, εξουσιάζω, καταπιέζω, τυραννώ. Όχι τους πρώην συντρόφους μου δούλους – ποτέ δεν είχα συντρόφους, πώς θα μπορούσα άλλωστε, μια τέτοια ανελεύθερη ετερόφωτη συνείδηση; – αλλά τους μόνους εχθρούς: τους καταπιεσμένους.

Αφεντικό, υπολόγισέ με στην κατηγορία των δούλων. Μην ξεχνάς ότι αυτοί οι δούλοι γίνονται οι πιο υπέροχοι καταπιεστές, οι πιο σπουδαίοι και ύπουλοι βασανιστές. Όταν δεν βασανίζουν άμεσα τα θύματά τους, τους επιβάλλουν τη δουλικότητά τους. Δεν ανέχονται ούτε καν την υποψία αυτοκαθορισμού, ελεύθερης σκέψης, θέλησης και δράσης, χειραφέτησης, διαφορετικότητας. Φθονούν, υπονομεύουν, χλευάζουν, καταδίδουν, καταγγέλλουν την αμφισβήτηση, τη χαρά, το φως, τον αγώνα για ελευθερία και ζωή. Τι άλλο θες;

Στας διαταγάς σας, αφέντη